Laatste dag Vietnam & beroemd zijn in China

Op onze laatste dag in Vietnam hebben we nog even een dagtoertje naar de zgn "Perfume Pagoda" geboekt. Aangezien onze trein naar china pas rond 9 uur vertrok en we om 7 uur terug zouden zijn van de dagtocht leek ons dit een prima opvulling.

's ochtendsvroeg werden we opgehaald bij het hotel door het tourbusje welke ons naar het gebied van de pagoda bracht. Vanaf dat punt gingen we vervolgens verder over het water naar de voet van de berg van de pagode. De boottocht zelf was het bezoeken zeker waard. Langs de rivier lagen rijstvelden waar op gewerkt werd, welke overgingen in hoge rots pieken. Deze pieken lijken op die van Halong baai, maar dan op het land. 

De parfume pagode ligt hoog in een van die pieken en is eigenlijk een hoge grot die gebruikt wordt als tempel. De wierook die in de tempel gestoken wordt blijft hangen in de grot, vandaar de naam. Om bij de grot te komen moesten we eerst zo'n 1000 treden op lopen. Onze gids wilde enorm graag dat we de kabellift zouden nemen naar boven, maar alle 7 mensen in de groep wilden lopen. Het was echt heel moeilijk om hem dit duidelijk te maken. We denken dat hij er extra geld op zou verdienen als wij kaartjes kopen voor de lift, zo werkt alles hier ongeveer.. 

China

23 januari was het zo ver en zijn we per slaap-trein vertrokken naar Nanning, China. Dit was de eerste keer dat we een slaaptrein hebben genomen en het was heel fijn dat we een slaapcabine voor ons zelf hadden. Om 2 uur 's nachts werden we wakker gemaakt bij de grens naar China. Niemand sprak goed engels en niet precies wetend wat te doen namen wij maar al onze spullen mee en strompelden slapend de trein uit. In een halletje stond iedereen (12 passagiers op een trein) al te wachten totdat ze een stempel in hun paspoort kregen. Wij gaven onze paspoorten aan een Vietnamese officier. Dit hadden ze blijkbaar niet verwacht en er werd in het hokje wat heen en weer gepraat, door onze paspoorten gebladerd, watermerken bekeken en de visa's onderzocht. Ivo werd naar voren gehaald en ze vroegen waar Savannaketh lag (in Laos), aangezien we daar ons Vietnamese visa hadden gehaald. Na vijf minuten kregen we een stempel en konden we terug de trein in. Ongeveer 1,5 uur later stopten we bij de Chinese grenspost. Terwijl we zitten te wachten op het screenen van de tassen komen de 16 conducteurs binnen. Ze lopen in een perfecte rij achter elkaar met allemaal dezelfde koffer die ze op precies dezelfde manier in een perfecte rij achter elkaar zetten. Welkom in China!!

Wat ook anders is dan in andere landen, is de hoeveelheid mensen die ons nastaren en ons aanspreken als ze een beetje engels kunnen. Dit merkten we al tijdens het wachten op de slaaptrein in Vietnam. Een Chinese man sprak ons hier aan voor een gezellig praatje, maar kon eigenlijk alleen basis engels. Na een half uur gebaren en brabbelen nodigde hij ons uit om de volgende dag bij hem te komen eten. Hij zou dan ook een vriend uitnodigen die goed engels kan. Wij wisten niet zo goed wat we hiermee moesten, wat is de reden dat hij ons uitnodigd? De volgende ochtend komen we de man weer tegen in de trein en hij belt zijn engels sprekende vriend op om het ons uit te leggen. De man wil blijkbaar graag beter engels leren spreken en zou het leuk vinden om langer met ons te kunnen praten. Wij gaan in op de uitnodiging en ontvangen het adres van de man. Als we even later door de stad lopen begrijpen we waarom deze man zo enthousiast is om buitenlanders uit te nodigen; we komen geen enkele blanke tegen en iedereen staart ons na terwijl we met onze enorme rugzakken door de straten lopen. We horen later van een Amerikaanse die er woont dat er maar 100 blanken in Nanning wonen en dat er nauwelijks toeristen komen. En dat terwijl er 6 miljoen Chinezen wonen..

We vonden het wel een beetje gek om zo maar op een uitnodiging in te gaan, dus mailden we voor de zekerheid het adres van de man door aan Zlata (moeder van Ivo). Het is echt een gezellige avond geworden met nog 5 andere vrienden die mee aten. Het eten was typisch Chinees: een grote pan met boullion waar de groenten en het vlees in gegooid werden. Iedereen pakt er dan met een zeefje uit wat hij/zij wil eten. De man die ons uitgenodigd had is een soort Christelijke prediker en we denken dat iedereen die langs kwam ook Christelijk was. Er werd voor het eten een gebedje gedaan, maar verder hebben ze het niet over het geloof gehad tegen ons. Ze waren vooral geinteresseerd in ons en vroegen de hele tijd van alles via de engels sprekende man. We werden ook uitgenodigd om een andere keer langs te komen bij een theeplantage in een andere provincie van China. Een van de vrienden heeft namelijk veel geinvesteerd in diverse bedrijven, waaronder de theeplantage.

In Nanning zelf is behalve winkelen niet heel veel te doen. Dit hielden we alleen niet langer dan 2 uur vol, aangezien alle winkels in de buurt van ons hotel alleen maar sportkleding verkochten (niet eens voor de wintersport). We hebben dus ook een halve dag rond gestruind in de grootste medicinale botanische tuin van China.

Opvallend in Nanning (of China)

• Internet cafes zijn er niet. Het zijn Cybercafe's met ten minste 50 computers, vaak c.a. 150 en op sommige tijden afgeladen met jong en oud om massaal computerspelletjes te spelen.
• In Nanning spreekt niemand engels. Doen ze dit wel, dan willen ze maar al te graag een gesprek met je aan gaan en je e-mail adres om te kunnen communiceren.
• We worden door iedereen nagestaard en sommige mensen (vooral oude mannen) lijven gerust een minuut stil staan. Af en toe voelen we ons net beroemdheden.
• Het duurt vaak lang voordat ze begrijpen dat we geen chinees verstaan. Ze blijven maar door kletsen en lijken er maar niet te begrijpen dat er ook zoiets is als pen en papier, of handgebaren.
• Briefgeld wordt altijd volledig geinspecteerd. Soms nemen ze zelfs briefgeld van 10 yuan (1 euro nogwat) niet aan omdat er een scheurtje in zit.
• Alle vader/moeders die we tegenkomen met hun kroost, laten hun kinderen vrolijk en zwaaiend hello en goodbye zeggen tegen buitenlanders.
• Pensioen zit er op de een of andere manier niet bij. Veel oudere mensen (overduidelijk boven de 70) zijn nog steeds aan het werk, waarvan wij er veel in de straat-verkoop zien.
• Recyclen is groot in China. Mensen verdienen geld door te recyclen. Je lege blikje cola is dus geld waard. De echt arme mensen struinen prullenbakken af.

Tot slot

We bevinden ons nu in Yangshuo, dus lopen een beetje achter met de berichtgeving. We hebben hier veel te veel moois te zien/doen, dus later meer!