Tegenslag en fiets avonturen

Phnom Penh

Onze eerste stop na Siem Reap was Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodia. Hier wilden we twee dagen blijven om de stad en de 'killing fields' van de recente oorlog te bekijken. Helaas vielen onze plannen in het water doordat eerst Roos en toen Ivo ziek werd. Waarschijnlijk geveld door een virus lagen we allebei een dag en nacht met koorts op bed. Hierna hadden we nog een dag nodig om naar de wc te kunnen rennen indien nodig en om op krachten te komen. De laatste dag hier zijn we op stap gegaan om enkele brieven te posten (benieuwd hoe lang ze erover doen) en om nog iets van de stad te kunnen zien. We kwamen uit bij een tempel op een berg, Wat Phnom. Deze tempel was van binnen zo enorm modern, echt een beetje bizar na de eeuwenoude tempels die we eerder gezien hebben. In de hoofd hal met beelden waren heel veel kerst-achtige, knipperende lampjes in verschillende vormen, wat het meer de sfeer gaf van een winkel. Het lopen langs de boulevard in het centrum van Phnom Penh was ook een leuke ervaring. Er liepen weinig toeristen, in plaats daarvan zaten overal groepjes lokale jongeren of gezinnetjes op de stenen muur langs het water. Mensen reden langs met karretjes om eten te verkopen (waar wij met onze zwakke darmen niets van durfden te nemen). Ondanks de gezelligheid zag je hier ook de armoede, bedelaars met maar een been en een gezin die al in geen week een bad of schone kleren gehad leek te hebben.

Na ons verblijf al twee keer te hebben verlengd met een dag moesten we het guesthouse uit omdat deze vol geboekt was. We besloten dus een stukje door te reizen naar het noorden, naar Kratie. Het plan om nog naar noord Thailand te gaan hebben we laten varen omdat we dit een te lange reis vonden, ook al hadden we zulke geweldige verhalen gehoord over Chiang Mai.

Kratie

De busreis hierheen was weer een leuke belevenis. Wij waren de enige blanken in de simpele bus (zoals zo vaak veel te koud door de harde airco). Toch keken de mensen in de bus niet echt veel naar ons. Het was pas toen we uitstapten voor ontbijt dat het staren en aanspreken begon. Voor de bus stonden al 5 meisjes met zakjes fruit te wachten 'please buy from me', 'maybe later' en als je dan zei, misschien, blijven ze achter je aanlopen. Ondanks dat wij ze vertelden dat we niets hoefden kwamen drie van hen 5 minuten later bij de wc's weer naar ons toe. Nu leken ze gewoon een leuk gesprekje te willen voeren, met vragen over broers en zussen e.d. Alle kinderen hadden een spin op hun t-shirt zitten, ter grootte van een hand. Leken de spinnen dood en opgezet, dit bleek wel anders toen een van de meisjes haar spin pakte en op het shirt van Roos zette. De spin bleef daar gewoon zitten en al snel zaten de twee andere enorme spinnen er naast. Ivo moest dit even later ook ondergaan en voordat we de bus in gingen hebben we toch maar wat zakjes fruit van deze meiden gekocht.

Toen we uitstapten in Kratie gebeurde hetzelfde weer, maar nu waren het volwassen mannen die op ons af kwamen. Ze wilden allemaal dat wij naar hun guesthouse kwamen. Wij hebben enkele kaartjes aangenomen en verteld dat we zelf rond wilden kijken. Zo kwamen bij een heerlijk hotel aan de Mekong, met een redelijk grote kamer en heel aardige medewerkers. Meteen de eerste dag werd duidelijk dat die een rustig stadje is. Het is vooral een stop punt voor reizigers die naar of van Laos reizen, waardoor de sfeer hier heel ongedwongen is. De meeste mensen hier spreken geen engels, waardoor er niemand naar je toekomt om je iets te verkopen. Als we ergens iets willen kopen moeten we gebruik maken van gebaren of papier. Omdat er niet veel toeristen komen zijn de meeste mensen wel heel erg gedreven om je te helpen als je iets nodig hebt. Veel Cambodianen zien in dat als ze aardig zijn tegen de toeristen dat ze dan een goede naam krijgen en dat er misschien meer mensen komen door de verhalen. Dit werkt wel positief, want tot nu toe vinden wij de mensen in Cambodia vele malen aardiger en behulpzamer dan Thaise mensen. Ondanks dat Thailand bekend staat als 'het land van de glimlach'.

Fietsen langs de Mekong naar de dolfijnen

De eerste dag in Kratie besloten we fietsen te huren om een stuk langs de Mekong te gaan, met als eindbestemming een boottrip over de rivier om de zoetwater dolfijnen te spotten. De geasfalteerde weg die we volgden was niet geheel vlak, waardoor we al snel een pijnlijke kont kregen van het harde zadel. Af en toe besloten we ook zanderige zijweggetjes te nemen, wat niet bevorderend hiervoor was. Onze gedachten werden geluk genoeg afgeleid door de omgeving, de huizen en de mensen. Vooral langs de zandwegen was heel veel van het echte pure Cambodiaanse leven te zien. Tussen de huizen was de rivier aan een kant zichtbaar en aan de andere kant zagen we poeltjes water afgewisseld met rijstvelden en huizen waar af en toe een koe onder aan het grazen was. Wat overal hetzelfde was waren de kinderstemmen (en soms volwassenen) die ons achterna riepen met hello! Hierdoor hebben we zeker de helft van de tijd met een glimlach op ons gezicht gefietst terwijl we mensen gedag zeggen.

Toen we driekwart van de heenweg hadden afgelegd begon de fietsband van Roos ineens zachter te worden totdat deze helemaal leeg was. Wijzend op de band gingen we naar het eerste huis toe die we zagen, de drie vrouwen hier wezen ons verder langs de weg. En zo gingen we telkens wat verder, Roos achterop bij Ivo en de fiets vasthoudend. En bij elk shopje waar we dachten dat ze misschien iets ermee zouden kunnen werd ons gewezen om verder te gaan. Toen we op den duur dachten dat we heel het stuk op deze manier verder zouden moeten, kwamen we de fietsenmaker tegen. Tegen een klein prijsje van 500 riel (10 cent) repareerde hij de band in no time en zo konden we weer vrolijk werder. Jammer genoeg hebben we de gehele rit niet af kunnen leggen zonder nog 3 maal te stoppen. Er zat weer een gaatje in dezelfde band, maar voordat we bij een fietsenmaker kwamen hebben we eerst de band een keer laten oppompen, een extra binnenband erin laten leggen en uiteindelijk het gaatje kunnen laten plakken.

In de haast om tussen deze stops met een volle band verder te kunnen gaan fietsten we met een hoge snelheid door. Dit had alleen niet helemaal het gewenste effect. Er kwam een scooter de weg op gereden die Roos niet had zien aankomen sjeezen, ik had haar ook niet gezien omdat ik net de andere kant op keek. Voordat ik het wist reed er dus een scooter op de plek waar ik fietste en viel ik eroverheen. Op het moment dat ik in de gaten had dat ik op de grond lag, trokken er al 3 mensen aan me en toen ik weer stond waren ze allemaal het zand van me aan het afkloppen. Ik keek om me heen en zo'n 8 mensen stonden om me heen, nieuwschierig en geschrokken. De oudste vrouw van de groep begon me te onderzoeken, of ik niets bezeerd had. Twee tenen waren geschaafd en ze zetten me direct op een stoel. De oude vrouw (ze leek op een non, met een geschoren hoofd en een jurk van een kleur) pakte een potje tijger balsem en begon dit overal te smeren waar ik iets geschaafd had of waar een blauwe plek begon te komen. Ondertussen was het publiek al gegroeid met veel buren die benieuwd waren wat er was gebeurd. Ze werden telkens op de hoogte gesteld van de botsing. Gelukkig was er ondertussen ook een engels sprekende cambodiaanse jongen aangekomen die ons gerust kon stellen dat ze niet dachten dat het mijn schuld was. Mogelijke schade aan de scooter zou dus niet op mij gerekend worden. Een van de vrouwen om mij heen zat mij heel nieuwschierig op te nemen, ze moest lachen om iets. Ze hield hierna haar vinger bij haar neus en daarna bij die van mij, om te vergelijken hoeveel groter die van mij was :) Tien minuten na de botsing fietsten we weer verder, terwijl we de mensen bedankten voor hun zorgen.

Het zien van de dolfijnen in de rivier was eigenlijk enigszins verbleekt door de andere gebeurtenissen van die dag. Het was alsnog heel bijzonder om de groepjes dolfijnen in het wild van redelijk dichtbij te kunnen zien. Maar veel van de dieren zag je niet, aangezien ze telkens weg zwommen van de boot en ook weinig van zichzelf lieten zien.

's Avonds hebben we bij een tentje langs de mekong rivier gegeten. Het was er gezellig, maar het eten viel ons heel erg tegen. De volgende dag bleek dat het eten ook echt niet goed gevallen was bij Ivo, aangezien hij veel moeite had met het binnen houden van eten en drinken. De bus die we de volgende dag geboekt hadden moesten we helaas laten varen, om te wachten totdat Ivo zich weer beter voelt. Op het moment gaat het gelukkig al een stuk beter en zo kunnen we nog een dag langer genieten van de mooie brede rivier en alle activiteiten er in en omheen.